13 آبان امسال برایم بیشتر یادآور خاطرات سال قبل بود. 13 آبان 88 متفاوت بود. به همان اندازه متفاوت که سال 58؛ کشور التهابی را تجربه می‌کرد از تشتت جریانات سیاسی و حضور مستقیم کشورهای خارجی در مسائل. شبیه اوایل انقلاب و دخالت آمریکا و دیگران.
امروز یاد آن تظاهرات 7 کیلومتری افتادم. یاد چرخیدن در م هفت تیر. یاد طنین با شکوه شعار «الله الله الله الله، الله اکبر / جانم فدای یک لحظه، عمر ِ تو رهبر» زیر پل کریمخان. یاد راهپیمایی سکوت جلو بیمارستان‌های بلوار کشاورز. یاد خانمی که نماد کاخ معاویه را آتش می‌زد. یاد سنگ خوردن‌ها از مجسمه‌های ادب و تحمل مخالف سبز! یاد دیواره‌ی انسانی ساختن جلوی خواهران برای در امان بودن از سنگ و شیشه‌ی وحشی‌های سبز. یاد آن خانم‌های ظاهرا بد حجابی که کل مسیر را با ما طی کردند و از ته دل شعار می‌دادند. یاد بحث‌ها برای مدیریت جمع. یاد شعار «نوکرای آمریکا، اهل شهادت شدن / قرآن کردن به نیزه، حامی همت شدن» که تو حمام به فکر محمد رسیده بود! یاد خستگی‌های بچه‌ها در میدان انقلاب. یاد در به در دنبال فیلم و عکس بچه‌ها رفتن. یاد نشستن تو دفتر بسیجمان برای دیدن عکس‌ها و فیلم‌ها و به روز کردن سایت! یاد …
اتفاق مهمی بود. یکی از بهترین 13 آبان‌ها پس از انقلاب. یکی از شلوغ‌ترین‌ها. یکی از دانشجویی‌ترین‌هایش. بچه‌ها کار مهمی کرده بودند. تنها قابل مقایسه است با تسخیر لانه جاسوسی. یادم نمی‌آید جنبش دانشجویی کاری به این وسعت در این سالهای اخیر کرده باشد. جمعیت 2-3 هزار نفره، راهپیمایی 7 کیلومتری، شعارها و پلاکاردهای خلاقانه، جمع کردن همان اندک وحشی سبز، مانع درگیر شدن پلیس و … .
اگر سال 58 لانه را تسخیر کردند، سال 88 مقابل تسخیر تهران ایستادند. اگر آنها اسناد جاسوس بودن خیلی از افراد حاضر در قدرت را کشف می‌کردند، اینها خائن بودن آنها را در عمل می‌دیدند. آنها اسناد کودتاها را می‌دیدند، اینها خود کودتا را دیدند. اگر آن موقع آمریکا یک سفارتخانه از دست داد، پارسال تمام سرمایه و نفوذی‌هایش را در جمهوری اسلامی از دست داد. ته جیبش را خرج کرد! البته دوباره سرمایه جمع می‌کند. اگر آن موقع دانشجویان از دیوار سفارت آمریکا بالا رفتند، سال گذشته از دیوار قرارگاه اسلام آمریکایی بالا رفتند. اگر آن موقع هیمنه‌ی آمریکا را شکستند، پارسال کمر اسلام آمریکایی را. آنها پرچم آمریکا را پایین کشیدند، اینها پرچم اسلام معاویه و یزید را.
«خلاف آنچه بسیاری می پندارند، اخرین مقاتله ما _ به مثابه سپاه عدالت _ نه با دموکراسی غرب که با اسلام آمریکایی است ، که اسلام آمریکایی از خود آمریکا دیر پاتر است . اگر چه این یکی نیز و لو “هزار ماه” باشد به یک “شب قدر” فرو خواهد ریخت و حق پرستان و مستضعفان وراث زمین خواهند شد» و آنچه سال گذشته انقلاب اسلامی تجربه کرد، آخرین مقاتله بود که با اسلام آمریکایی آغاز شد. آغازی که هنوز راه دارد تا پایانش.
یادآوری‌هایی از سال گذشته:
+ روایت من از 13 آبان سال گذشته: ۱۳ آبان به یادماندنی؛ نبرد با آمریکا و تفاله‌های آمریکا
+ گزارشی تفصیلی از 13 آبان به یاد ماندنی دانشجویان + عکس + فیلم (فیلم خیلی از شعارها و بخش‌های راهپیمایی قرار دارد)
+ گزارش تصویری راهپیمایی به یاد ماندنی دانشجویان در تهران (13 آبان)
+ چند لینک و عکس و مطلب دیگر
این دست من است که دارم از کار این خانم عکس می‌گیرم. در همان حال عکاسی ما را شکار کرد! ماجرای این عکس از نوشته سال گذشته‌ام:
در کریمخان، بر روی یکی از درختان یک پارچه سبز گره زده بودند، یک خانمی داشت آن را آتش می‌زد. یکی از سبزک‌ها آمد جلو گفت این نماد پیامبر است. آن خانم با قدرت جواب داد «خیر! این نماد نفاق است. نماد کاخ معاویه است!»
